10 παρά 1 βιβλία που θα διαβάσω ή θα ξανά διαβάσω φέτος το καλοκαίρι!

Για πολλούς το καλοκαίρι τελειώνει, για μένα ακόμα δεν έχει αρχίσει. Συμπέρασμα: προλαβαίνω να φτιάξω λίστα με τα 10 παρά 1 βιβλία που θα διαβάσω το φετινό καλοκαίρι. Σας την προτείνω ανεπιφύλακτα αν και, στο μεταξύ, μπορεί να αλλάξω γνώμη και να προσθέσω ή να αφαιρέσω μερικά. Άλλωστε, τα αυθόρμητα είναι πάντα τα καλύτερα! Έτσι, αυτό το καλοκαίρι θα διαβάσω:

1. Το βιβλίο ενός καλού φίλου

Είμαι σίγουρη πως οι περισσότεροι έχετε κάποιον φίλο που γράφει ιστορίες ή ποιήματα. Ζητήστε του να σας εμπιστευτεί κάποιο από τα κείμενά του. Ανεξάρτητα από την ποιότητα της γραφής, θα γνωρίσετε αχαρτογράφητα κομμάτια της ψυχής του, κι ας νομίζετε πως τον ξέρατε απ’ έξω κι ανακατωτά.

Δοκιμάστε το, ακόμα κι αν ο «καλός φίλος», στον οποίο αναφέρομαι, είστε εσείς ο ίδιος. Ψάξτε στα συρτάρια σας, ξεσκονίστε τα ντουλάπια σας και βρείτε καταχωνιασμένα σημειωματάρια και παλιά τετράδια. Σίγουρα, εκεί μέσα υπάρχουν σκέψεις και ιδέες σας που αξίζει να θυμηθείτε.

Ως πρώτη δική μου επιλογή ανάγνωσης θα βάλω το βιβλίο της αγαπημένης μου φίλης Γκίλντας Φρούμκιν, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Φιλύρα κι έχει τίτλο «Πατέρα, άκου». Αποσπάσματά του είχα διαβάσει κατά τη διάρκεια της συγγραφής του, τότε ακόμα που η συγγραφέας του πίστευε ότι όσα έγραφε αφορούσαν μονάχα εκείνη και μερικούς στενούς φίλους της. Ωστόσο, η καλλιτεχνική της φύση –η Γκίλντα είναι εξαιρετική ζωγράφος με μεγάλες διακρίσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό– τη βοήθησε να μετατρέψει μια προσωπική ιστορία σε ένα καλογραμμένο βιβλίο που κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη αμείωτο από την πρώτη ως την τελευταία του σελίδα. Είναι αυτό της το χάρισμα να σκέφτεται με εικόνες και να τις να μετατρέπει σε λέξεις ή μήπως είναι το αντίθετο αυτό που συμβαίνει;

Όπως και να έχει, ο τρόπος που αφηγείται τη μυθιστορηματική ζωή του γοητευτικού τυχοδιώκτη πατέρα της Μαξ Φρούμκιν είναι σχεδόν κινηματογραφικός όπως και η προσωπικότητά του. Μέσα από το βιβλίο της εκείνη ικανοποιεί την ανάγκη της να του πει όσα ποτέ δεν του είπε, κι οι αναγνώστες της μαγεύονται από το πάθος ενός άντρα που του συγχωρείς τα πάντα ακριβώς γι’ αυτό του το πάθος για τη ζωή. Τελικά, η ιστορία του Μαξ Φρούμκιν, μια ιστορία που είχε μείνει για χρόνια φυλαγμένη σε ένα συρτάρι εκδόθηκε και αξίζει να διαβαστεί, είτε γνωρίζει κανείς την Γκίλντα είτε όχι.

[av_hr class=’short’ height=’50’ shadow=’no-shadow’ position=’center’ custom_border=’av-border-thin’ custom_width=’50px’ custom_border_color=” custom_margin_top=’30px’ custom_margin_bottom=’30px’ icon_select=’yes’ custom_icon_color=” icon=’ue808′ font=’entypo-fontello’ av_uid=’av-et2dpc’ admin_preview_bg=”]

 

2. Ένα βιβλίο που διάλεξε πολύ προσεκτικά για μένα μια καλή φίλη και μου το χάρισε με αγάπη.

«Υπάρχει μια λέξη στον τίτλο του βιβλίου που σε χαρακτηρίζει, γι’ αυτό το επέλεξα», μου είπε η Κατερίνα την ώρα που μου του έδινε. Το αγόρασε για μένα αυθόρμητα, χωρίς λόγο, κι αυτό του δίνει αξία ξεχωριστή. Το βιβλίο λέγεται «Με τα συγχαρητήριά μου. Σκέψεις για την καλοσύνη» και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος. Είναι γραμμένο από τον George Saunders που περιλαμβάνεται στη λίστα των 100 πιο σημαντικών ανθρώπων του κόσμου που έχουν καταρτίσει οι TIMES. Το βιβλίο είναι μικρό, ρουφιέται με ταχύτητα αστραπής, όμως δίνει τροφή για σκέψη καθώς η καλοσύνη, ως φαίνεται, είναι ζόρικη ιστορία – αρχίζει με χαμόγελα και γλύκες και απλώνεται για να συμπεριλάβει… ε, ναι, λοιπόν, τα πάντα, τον ουρανό με τ’ άστρα.

Πρόκειται για μια ομιλία που έκανε ο George Saunders στην τελετή αποφοίτησης του Πανεπιστημίου Σύρακιουζ. Η ομιλία του ήταν τόσο αστεία, έξυπνη, σοφή και δυνατή, που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα των New York Times κι από εκεί κοινοποιήθηκε και αναδημοσιεύτηκε σε όλο το διαδίκτυο περισσότερο από ένα εκατομμύριο φορές.

Τα λόγια του αγγίζουν την επιθυμία που όλοι έχουμε μέσα μας για καλοσύνη και πληρότητα στη ζωή μας, κι είμαι σίγουρη πως οι φοιτητές του θα τα θυμούνται για πάντα.

[av_hr class=’short’ height=’50’ shadow=’no-shadow’ position=’center’ custom_border=’av-border-thin’ custom_width=’50px’ custom_border_color=” custom_margin_top=’30px’ custom_margin_bottom=’30px’ icon_select=’yes’ custom_icon_color=” icon=’ue808′ font=’entypo-fontello’ av_uid=’av-c26a4g’ admin_preview_bg=”]

 

3. Ποίηση

Όλοι έχουμε ένα παρατσούκλι, έναν κωδικό που μοιραζόμαστε με όσους γνωρίζουμε και μας γνωρίζουν καλά. Η Αμαλία, μία από τις αγαπημένες μου φίλες –που, δυστυχώς, έχασα πριν από χρόνια– με φώναζε συχνά-πυκνά «μαραμπού». Αυτό ήταν το συνθηματικό μας όταν μια από τις δυο μας έλεγε ή έκανε κάποια βλακεία, και είχε αναφορά στο ποίημα του Νίκου Καββαδία.

Θα το ξαναδιαβάσω, λοιπόν, σε ανάμνηση μιας από τις πολλές τρυφερές κι αστείες στιγμές που μοιραστήκαμε οι δυο μας, αλλά και γιατί ο Νίκος Καββαδίας είναι ο πιο αγαπημένος μου Έλληνας ποιητής. Τον λατρεύω, όμως κάθε φορά που θα διαβάζω αυτό το ποίημα δακρύζω, γιατί θα ήθελα να την ακούσω ξανά να με φωνάζει έτσι. Το «Μαραμπού» και το τραγούδι της Αρλέτας «Τα ήσυχα βράδια» θα μου τη θυμίζουν πάντα.

Το «Μαραμπού» ήταν η πρώτη ποιητική συλλογή του και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άγρα. Στην ίδια συλλογή περιλαμβάνονται κι άλλα γνωστά του ποιήματα, ανάμεσά τους «Οι γάτες των φορτηγών», «Ένα μαχαίρι», «Ο πιλότος Νάγκελ», «Ένας νέγρος θερμαστής από το Τζιμπουτί» και άλλα πολλά. Λατρεύω τη γραφή του, όμως οι πιο αγαπημένοι μου στίχοι κρύβονται στο «Τραβέρσο», που δεν περιλαμβάνεται στη συγκεκριμένη συλλογή και είναι οι παρακάτω:

«σε τάσι αρχαίο μπακιρένιο αλγερινό, που κοινωνούσαν πειρατές πριν πολεμήσουν»

[av_hr class=’short’ height=’50’ shadow=’no-shadow’ position=’center’ custom_border=’av-border-thin’ custom_width=’50px’ custom_border_color=” custom_margin_top=’30px’ custom_margin_bottom=’30px’ icon_select=’yes’ custom_icon_color=” icon=’ue808′ font=’entypo-fontello’ av_uid=’av-a923ow’ admin_preview_bg=”]

 

4. Το πιο αγαπημένο μου παιδικό παραμύθι

Όχι, εγώ σαν παιδί δεν είχα για αγαπημένο παραμύθι τον «Μικρό Πρίγκιπα», όπως πολλές φορές έχω ακούσει να διατυμπανίζουν πολιτικοί (κυρίως) όταν κάνουν ομιλίες σχετικές με το παιδικό βιβλίο. Το δικό μου αγαπημένο παιδικό βιβλίο, πέρα από τις ιστορίες του Γκιούλιβερ, του Σεβάχ του Θαλασσινού, που ήταν ποπ απ με εντυπωσιακές φιγούρες να ξεπετάγονται καθώς μου τις διάβαζε η μαμά μου, ήταν «Ο παπουτσής και τα ξωτικά». Το αναζήτησα και βρήκα πως κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη με την εξαιρετική εικονογράφηση της Μάργκαρετ Γουόλτι. Η ιστορία είναι γνωστή, αλλά λατρεμένη. Κάθε βράδυ μικροσκοπικοί επισκέπτες τρυπώνουν στο εργαστήρι του φτωχού παπουτσή, για να τον βοηθήσουν να φτιάξει τα ωραιότερα παπούτσια που έχετε δει ποτέ. Σύντομα ο παπουτσής και η γυναίκα του γίνονται πλούσιοι κι ευτυχισμένοι. Μα το καλύτερο είναι πως, όταν ανακαλύπτουν τι συμβαίνει, φροντίζουν να ανταποδώσουν το καλό που τους έκαναν τα ξωτικά. Εσείς θυμάστε ποιο ήταν το πιο αγαπημένο σας παραμύθι;

[av_hr class=’short’ height=’50’ shadow=’no-shadow’ position=’center’ custom_border=’av-border-thin’ custom_width=’50px’ custom_border_color=” custom_margin_top=’30px’ custom_margin_bottom=’30px’ icon_select=’yes’ custom_icon_color=” icon=’ue808′ font=’entypo-fontello’ av_uid=’av-91uw1c’ admin_preview_bg=”]

 

5. Το πρώτο βιβλίο που με συγκλόνισε.

Το διάβασα στα 12 και με είχε συγκινήσει τόσο πολύ, που ήθελα να αλλάξω το όνομά μου σε Αγράμπελη. Ευτυχώς, είχαμε έναν κανελί σκυλάκο, τον Ρούμπι, που μετονόμασα Μελένιο και μου έφυγε κάπως ο καημός. Αναρωτιέμαι τι εντύπωση θα μου κάνει τώρα αν διαβάσω ξανά το «Ένα παιδί μετράει τα άστρα» του Μενέλαου Λουντέμη. Θα μου φανεί το ίδιο συναρπαστικό όπως τότε; Σύντομα θα το μάθω, μια και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη και το έχω παραγγείλει ήδη στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς μου. Αν δεν το θεωρείτε κατάλληλο ανάγνωσμα για σας, νομίζω πως παραμένει μια καλή επιλογή για δώρο σε κάποιο παιδί που ετοιμάζεται να μπει στην εφηβεία.

Ποιο ήταν εκείνο το ένα και ξεχωριστό βιβλίο που εντυπωσίασε εσάς;

[av_hr class=’short’ height=’50’ shadow=’no-shadow’ position=’center’ custom_border=’av-border-thin’ custom_width=’50px’ custom_border_color=” custom_margin_top=’30px’ custom_margin_bottom=’30px’ icon_select=’yes’ custom_icon_color=” icon=’ue808′ font=’entypo-fontello’ av_uid=’av-80rl1s’ admin_preview_bg=”]

 

6. Κάτι σχετικό με τη δουλειά μου

Ο καθένας έχει κάποιο αντικείμενο που τον ενδιαφέρει πολύ και είναι καλό να το μελετά. Έτσι, επιλέγω για φέτος την «Τέχνη της γραφής» του Αντόν Τσέχοφ από τις εκδόσεις Πατάκη. Ένα βιβλίο που κυλάει εύκολα αλλά προβληματίζει βαθιά.

«Μια αρνητική κριτική αξίζει περισσότερο από το τίποτε, από το να σε αγνοήσουν… ή μήπως όχι;» έγραφε στο μεγαλύτερο αδερφό του Αλέξανδρο ο Άντον Τσέχoφ, προσπαθώντας να τον βοηθήσει, ελαφρύνοντας τη μοναξιά που συνοδεύει το γράψιμο. Σε επιστολή του στον Μαξίμ Γκόρκι, ο Τσέχoφ παρατηρεί: «…τους κλείνουν τις πόρτες, όχι επειδή γράφουν, αντιθέτως, γράφουν επειδή τους κλείνουν τις πόρτες και δεν έχουν πού αλλού να πάνε».

Σε κάποιο άλλο σημείο, στα σημειωματάριά του, διαβάζουμε την ειρωνική γνώμη ενός καθηγητή: «αυτό που έχει σημασία δεν είναι ο Σαίξπηρ, αλλά τα σχόλια για το Σαίξπηρ…»

Ο Πιέρο Μπρουνέλλο συγκέντρωσε, ψαχουλεύοντας κυρίως μέσα στην αλληλογραφία του Ρώσου συγγραφέα, «συμβουλές», σχόλια, αφορισμούς, χωρίζοντας το υλικό σε θεματικούς κύκλους, με αποτέλεσμα από το βιβλίο αυτό να προκύψει μια μικρή διαθήκη, χρήσιμη και απολαυστική όχι μόνο για τους επίδοξους συγγραφείς αλλά για οποιονδήποτε αναγνώστη.

[av_hr class=’short’ height=’50’ shadow=’no-shadow’ position=’center’ custom_border=’av-border-thin’ custom_width=’50px’ custom_border_color=” custom_margin_top=’30px’ custom_margin_bottom=’30px’ icon_select=’yes’ custom_icon_color=” icon=’ue808′ font=’entypo-fontello’ av_uid=’av-5yfegg’ admin_preview_bg=”]

 

7. Ένα βιβλίο που αρνιόμουν πεισματικά να διαβάσω.

Πρόκειται για το «Άρωμα του ονείρου», που δεν ξέρω γιατί δεν έχω ακόμα διαβάσει. Αιώνες πριν το είχα βρει έξω από το χαλάκι της εξώπορτας, όταν ακόμα ζούσα με τους γονείς μου, με μια πραγματικά περίεργη αφιέρωση. Ποτέ δεν έμαθα ποιος το είχε αφήσει στην πόρτα μου και γιατί. Για κάποιον ακατανόητο λόγο όμως δεν ένιωσα την επιθυμία να το διαβάσω, κι ας μου είχε φάει τ’ αυτιά η Δήμητρα, φίλη παιδική από το διπλανό διαμέρισμα, που αργότερα γίναμε και κουμπάρες. Μάλιστα, ήταν τόση η επιμονή της, καθότι φανατική αναγνώστρια του Τομ Ρόμπινς, που πέρυσι μου το έκανε δώρο. Ούτε τότε το διάβασα. Αυτό το καλοκαίρι θα το κάνω, στη μνήμη της, κι είμαι σίγουρη πως θα το λατρέψω.

 

[av_hr class=’short’ height=’50’ shadow=’no-shadow’ position=’center’ custom_border=’av-border-thin’ custom_width=’50px’ custom_border_color=” custom_margin_top=’30px’ custom_margin_bottom=’30px’ icon_select=’yes’ custom_icon_color=” icon=’ue808′ font=’entypo-fontello’ av_uid=’av-3l0cao’ admin_preview_bg=”]

 

8. Ένα βιβλίο που άρχισα και ποτέ δεν τελείωσα.

Κι όμως, ήταν ένα βιβλίο που δεν το παράτησα στη μέση από βαρεμάρα. Αντίθετα. Μου άρεσε πολύ! Έφταιγε όμως που το έπαιρνα παντού μαζί μου, μέχρι που το ξέχασα σε κάποιο μαγαζί στο κέντρο της Αθήνας και δεν το βρήκα ποτέ ξανά. Ήταν «Το επάγγελμα του Κάσελ Μπάιρον», το αριστούργημα του Μπέρναρντ Σω, που κυκλοφορούσε από τις εκδόσεις Γλάρος. Είμαι αποφασισμένη αυτό το καλοκαίρι να το τελειώσω, αν το βρω, γιατί υποψιάζομαι πως είναι εξαντλημένο.

 

[av_hr class=’short’ height=’50’ shadow=’no-shadow’ position=’center’ custom_border=’av-border-thin’ custom_width=’50px’ custom_border_color=” custom_margin_top=’30px’ custom_margin_bottom=’30px’ icon_select=’yes’ custom_icon_color=” icon=’ue808′ font=’entypo-fontello’ av_uid=’av-27xsm8′ admin_preview_bg=”]

 

9. Κάτι ανάλαφρο και κλασικό.

1. Το «Άγνωστο Αριστούργημα» είναι μια ιστορία του Ονορέ ντε Μπαλζάκ που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άγρα κι έχει αποτελέσει έμπνευση για καλλιτέχνες όπως ο Πικάσο, ο Σεζάν κι ο Χένρι Τζέιμς. Ο μεγάλος συγγραφέας χρωστάει τη φήμη του στους πολύπλευρους χαρακτήρες του, οι οποίοι είναι περίπλοκοι και βαθιά ανθρώπινοι, ηθικοί κι ανήθικοι την ίδια στιγμή. Κι ένα ακόμα δέλεαρ για να διαβαστεί αυτό το βιβλίο είναι πως στο σπίτι όπου έζησαν οι ήρωές του Μπαλζάκ δημιουργήθηκε χρόνια αργότερα η Γκουέρνικα.

Είναι 10 παρά 1 προτάσεις, ώστε τη δέκατη να την κάνετε εσείς σε μένα ή σε όποιον διαβάσει αυτό το κείμενο. Ανυπομονώ…