Μόλις ολοκληρώθηκε η εικονογράφησή μου για το βιβλίο της Μαριλένας Καββαδά «Το Χιονανθρωπάκι μας», το οποίο θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Διάπλους. Ε, δεν κρατήθηκα, λοιπόν, και δημοσίευσα μία από τις εικόνες του βιβλίου στο προσωπικό μου προφίλ στο fb. Την άνάρτησή μου συνόδευε η παρακάτω ερώτηση: «Τι μπορεί να λένε τα παιδιά;»
Διάφοροι φίλοι μπήκαν αμέσως στο πνεύμα του παιχνιδιού κι έβαλαν λόγια στα στόματα των μικρών ηρώων της ιστορίας.
Όμως, μια φίλη δασκάλα από τη Νορβηγία, η αγαπημένη μου Ελισάβετ Παππά, εκτύπωσε την εικόνα, τη μεγέθυνε και την κόλλησε στον τοίχο της τάξης της. Στη συνέχεια, ζήτησε από τους μικρούς της μαθητές, με τους οποίους έχουμε γίνει πλέον φιλαράκια, να σκεφτούν πιθανούς διαλόγους κάνοντας την εξής εισαγωγή:
«Το κίτρινο πατίνι έκανε πραγματικά πολύ δρόμο αλλά έφτασε, επιτέλους, εχθές αργά το βράδυ στα μέρη μας για να μας φέρει μια ζωγραφιά. Σας τη στέλνει η Λιάνα με τα μακριά ουρανιοτοξομαλλιά! Αν και μάγισσα, η Λιάνα, έχει μια δυσκολία και γι’ αυτό μας παρακαλεί θερμά να τη βοηθήσουμε γιατί μέσα σε αυτή τη ζωγραφιά, συμβαίνουν πράγματα χμ… όχι και πολύ συνηθισμένα! Τα παιδιά της ζωγραφιάς μιλάνε, αλλά η Λιάνα παρ’ όλη τη μαγεία της δεν μπορεί να ακούσει τίποτα από όσα λένε… Εσείς, όμως, μπορείτε! Πάμε;
«Μα δε λένε και τίποτα. Μόνο παίζουν και γελάνε!»
«Και γιατί πρέπει οι μεγάλοι να ακούνε τα πάντα; Και τι ωραία που είναι που ούτε μια μάγισσα δεν μας ακούει, ε;»
«Ουφ, πια επιτέλους μόνοι! Χωρίς να μας λέει κανείς τι να κάνουμε!»
Αυτό μου φάνηκε πραγματικά πολύ αστείο, γιατί είναι σαν οι ήρωες να μας λένε ότι βαρέθηκαν να κάνουν ότι τους λένε οι δημιουργοί τους!
«Και γω πετάω καμιά φορά αλλά επειδή είναι μαγικό κόλπο κανείς δεν μπορεί να το δει».
«Α, κοίτα! Κι εγώ ξέρω να κάνω αγγέλους στο χιόνι σαν αυτό το αγόρι!»
«Τα σπίτια είναι ζωντανά και κουνιούνται!»
«Ακόμα δεν χιόνισε φέτος εδώ. Έχουν σίγουρα πάει στο Σίρταλ». Πρόκειται για ένα χιονοδρομικό κέντρο, κοντά στο σχολείο.
«Ναι, αλλά στο Σίρταλ δεν έχει εκκλησία».
«Μα δεν είναι εκκλησία. Είναι ο πύργος των ιπποτών».
«Ωραία, και που είναι ο δράκος!»
«Πάγωσε από το κρύο και τα παιδιά το γλεντάνε!»
«Μα ο δράκος βγάζει φωτιά και η φωτιά λιώνει τον πάγο».
«Αυτός ο δράκος είναι μπουκωμένος στη μύτη και η φωτιά δεν βγαίνει κανονικά».
«Δεν υπάρχουν κρυωμένοι δράκοι!»
«Γιατί;»
«Γιατί βγάζουν φωτιά και είναι πάντα ζεστοί».
«Οι δράκοι στο Σίρταλ κρυώνουν καμιά φορά. Το έχω δει πολλές φορές!».
«Και αν ήταν αλλιώς πώς θα έπαιζαν τα παιδιά;»
«Μα δεν είναι όλοι οι δράκοι κακοί!»
«Αυτός είναι, γι’ αυτό τα σπίτια θέλουν να το σκάσουν!»
«Τότε θα σας σώσω όλους εγώ που πετάω!»
«Μα αφού δε σε βλέπει!»
«Ακόμα καλύτερα. Θα τον χτυπήσω δυνατά στα ρουθούνια!»
«Άουτς!»
«Αυτό πόνεσε, ε;»
«Πώς αλλιώς;»
Ελισάβετ μου δεν έχω λόγια να σε ευχαριστήσω! Είναι υπέροχο όλο αυτό και κεντρίζει και τη δική μας φαντασία. Φιλιά από την Αθήνα!
