[av_textblock size=” font_color=” color=” av-medium-font-size=” av-small-font-size=” av-mini-font-size=” av_uid=’av-jmte4yq2′ admin_preview_bg=”]
Γράφω αυτό το κείμενο με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Ζώων και δύο αποκόμματα εφημερίδων τα οποία βρήκα τυχαία ψάχνοντας παλιά ντοσιέ. Και στα δύο, απεικονίζομαι σε νεαρή ηλικία να διαδηλώνω για τα δικαιώματα των ζώων.
[/av_textblock] [av_gallery ids=’6445,6444′ style=’thumbnails’ preview_size=’portfolio’ crop_big_preview_thumbnail=’avia-gallery-big-crop-thumb’ thumb_size=’portfolio’ columns=’2′ imagelink=’lightbox’ lazyload=’avia_lazyload’ av_uid=’av-jmte63wn’ admin_preview_bg=”] [av_textblock size=” font_color=” color=” av-medium-font-size=” av-small-font-size=” av-mini-font-size=” av_uid=’av-jmte6gu8′ admin_preview_bg=”] Η μία φωτογραφία είναι έξω από το Θέατρο Ντενίση και διαμαρτυρόμασταν ενάντια στις γούνες. «Τα ζώα χρειάζονται τις γούνες τους, εσύ όχι» έγραφαν τα πλακάτ. Η δεύτερη, έξω από το Ινστιτούτο Παστέρ ενάντια στα πειράματα στα ζώα. Κάπου πρέπει να υπάρχει και μια τρίτη, όπου ενημερώναμε κόσμο που πήγαινε να παρακολουθήσει με τα παιδιά του κάποια παράσταση στο τσίρκο. Τότε ο κόσμος είχε την εντύπωση πως οι οικολόγοι είναι κάποιοι μοναχικοί που δεν βρίσκουν νόημα άλλο από το να μαζεύουν γάτες και σκύλους και να παραπονιούνται για το καθετί. Γιατί τότε το να μιλήσεις για τα δικαιώματα των ζώων φάνταζε εξωπραγματικό. «Εδώ πεινάνε άνθρωποι κι εσείς ασχολείστε με τα ζώα;» ήταν η πιο συνηθισμένη ατάκα. Ατάκα που ακούς και σήμερα, μόνο που το οξύμωρο της υπόθεσης είναι πως οι περισσότεροι από όσους την ξεστομίζουν με τόση άνεση σπάνια βοηθούν τους συνανθρώπους τους. Και είναι οι ίδιοι που θα πουν: «Βοηθάς τους πρόσφυγες, ενώ οι Έλληνες πεινάνε. Σε νοιάζουν τα ζώα, αλλά ξέρεις πόσα παιδιά πεθαίνουν από την πείνα στην Αφρική;» Τέτοιου είδους αναλογίες στην πραγματικότητα δεν έχουν τελειωμό. Το θέμα είναι αν κάνουμε κάτι για να συμβάλουμε στη λύση.
[/av_textblock] [av_gallery ids=’6445,6444′ style=’thumbnails’ preview_size=’portfolio’ crop_big_preview_thumbnail=’avia-gallery-big-crop-thumb’ thumb_size=’portfolio’ columns=’2′ imagelink=’lightbox’ lazyload=’avia_lazyload’ av_uid=’av-jmte63wn’ admin_preview_bg=”] [av_textblock size=” font_color=” color=” av-medium-font-size=” av-small-font-size=” av-mini-font-size=” av_uid=’av-jmte6gu8′ admin_preview_bg=”] Η μία φωτογραφία είναι έξω από το Θέατρο Ντενίση και διαμαρτυρόμασταν ενάντια στις γούνες. «Τα ζώα χρειάζονται τις γούνες τους, εσύ όχι» έγραφαν τα πλακάτ. Η δεύτερη, έξω από το Ινστιτούτο Παστέρ ενάντια στα πειράματα στα ζώα. Κάπου πρέπει να υπάρχει και μια τρίτη, όπου ενημερώναμε κόσμο που πήγαινε να παρακολουθήσει με τα παιδιά του κάποια παράσταση στο τσίρκο. Τότε ο κόσμος είχε την εντύπωση πως οι οικολόγοι είναι κάποιοι μοναχικοί που δεν βρίσκουν νόημα άλλο από το να μαζεύουν γάτες και σκύλους και να παραπονιούνται για το καθετί. Γιατί τότε το να μιλήσεις για τα δικαιώματα των ζώων φάνταζε εξωπραγματικό. «Εδώ πεινάνε άνθρωποι κι εσείς ασχολείστε με τα ζώα;» ήταν η πιο συνηθισμένη ατάκα. Ατάκα που ακούς και σήμερα, μόνο που το οξύμωρο της υπόθεσης είναι πως οι περισσότεροι από όσους την ξεστομίζουν με τόση άνεση σπάνια βοηθούν τους συνανθρώπους τους. Και είναι οι ίδιοι που θα πουν: «Βοηθάς τους πρόσφυγες, ενώ οι Έλληνες πεινάνε. Σε νοιάζουν τα ζώα, αλλά ξέρεις πόσα παιδιά πεθαίνουν από την πείνα στην Αφρική;» Τέτοιου είδους αναλογίες στην πραγματικότητα δεν έχουν τελειωμό. Το θέμα είναι αν κάνουμε κάτι για να συμβάλουμε στη λύση.
Όχι, δεν γεννήθηκα με έμφυτη την ενσυναίσθηση. Αυτή καλλιεργήθηκε μέσα στην οικογένειά μου. Κανείς δε σήκωνε την αδικία και τη βία από τους δικούς μου ανθρώπους κι έτσι έμαθα να κάνω κι εγώ.
«Πάντα να λες και να κάνεις αυτό που πιστεύεις!» μου έλεγε ο μπαμπάς μου.
«Να αμφισβητείς τα πάντα και να ψάχνεις την αλήθεια στο καθετί. Μην παίρνεις τίποτα ως δεδομένο. Ψάξε, διάβασε, διασταύρωσε αυτά που διαβάζεις, μάθε, αναζήτησε», έλεγε ο παππούς μου.
«Και πώς θα ξέρω ότι έχω δίκιο;» προβληματιζόμουν. «Θέλω να πω, μπορεί να με πείσει κάτι, και να απέχει πολύ από την αλήθεια».
«Ίσως συμβεί κι αυτό, όμως το σωστό και το λάθος είναι πράγματα που τα νιώθεις. Εμπιστέψου τα συναισθήματά σου και προχώρα», με συμβούλευαν.
Κι έτσι, άρχισα να επαναστατώ για καθετί που θεωρούσα άδικο, συνήθεια που ποτέ δεν έκοψα. Στην εφηβεία μου σταμάτησα να τρώω κρέας. Το θεωρούσα ανήθικο, τη στιγμή που δεν το χρειαζόμουν για την επιβίωσή μου. Παρόλο που η οικογένειά μου δεν συμμεριζόταν τη νέα μου διατροφική επιλογή, τη σεβάστηκε, σε μια εποχή που αν ήσουν χορτοφάγος γινόσουν δακτυλοδεικτούμενος. Αρχικά αντέδρασαν, βέβαια, σύμφωνα με τα πιστεύω και τα δεδομένα της εποχής. Στη συνέχεια, συνεπείς με όσα με μάθαιναν, έβαλαν το θέμα σε συζήτηση. Έψαξα και τους έφερα σε επαφή με τον καρδιολόγο Γιώργο Χαριτάκη και τον υγιεινιστή Γιώργο Κουμεντάκη, και πείστηκαν πως δεν θα με έβλαπτε κάτι τέτοιο, το αντίθετο. Μαγείρευαν ξεχωριστά για μένα.
Στο σημείo αυτό θέλω να αναφέρω πως, εκείνο το διάστημα, είχα υποστεί πολύ bullying, κι από φίλους ακόμα, για αυτή μου την επιλογή, το ίδιο που πια υφίστανται σήμερα άτομα που τρώνε κρέας από νεοφώτιστους vegan και ωμοφάγους. Όμως ο φανατισμός δεν βοηθά, ακόμα κι αν ο σκοπός είναι ιερός. Τέλος πάντων, το θέμα της διατροφής χρειάζεται περισσότερη συζήτηση και ενημέρωση. Η επιλογή εναπόκειται στον καθένα μας.
Ακολούθησε η Ελληνική Φυσιολατρική Αντικυνηγετική Πρωτοβουλία, τμήμα της European Federation Against Hunting, της οποίας και έγινα μέλος. Για μεγάλο διάστημα έστηνα γραφιστικά το περιοδικό Φύση και Οικολογία, ένα πρωτοπόρο για τα ελληνικά δεδομένα έγκυρο και με επιστημονικά τεκμηριωμένη ύλης έντυπο, πλάι σε ακτιβιστές και επιστήμονες με αταλάντευτες αξίες.
Κι όμως πέρασαν τόσα χρόνια και η Ελλάδα παραμένει μια χώρα χωρίς ζωοφιλική παιδεία. Κακοποιήσεις, εγκαταλείψεις, ζώα που θεωρούνται εργαλεία, και η διαφορετικότητα δεν συγχωρείται σε καμία μορφή της. Αδέσποτα ζώα, αδέσποτες ψυχές, άλλες γλώσσες, άλλη θρησκεία, άλλη νοοτροπία, άλλο χρώμα, άλλα είδη, είμαστε όλοι κρίκοι της ίδιας αλυσίδας και το μόνο που πρέπει να μας δένει είναι η αγάπη και τίποτα άλλο.
Μια από τις εμβληματικότερες φυσιογνωμίες της παγκόσμιας λογοτεχνίας, ο Μαρκ Τουαίν, έχει γράψει κάτι που το έκανα σημαία στην εφηβεία μου και με αυτό πορεύομαι ακόμα:
«Όποτε βρεθείς με την πλευρά της πλειοψηφίας, είναι η στιγμή που πρέπει να σταθείς και να συλλογιστείς».
Ας γίνει η Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα των Ζώων αφορμή για να αποδεχθούμε καθετί διαφορετικό. Γιατί αν δεν μπορούμε να αποδεχθούμε το ίδιο μας το είδος, δεν έχουμε ελπίδες να αγαπήσουμε πλάσματα τετράποδα, φτερωτά, με μουσούδες διαφορετικές από τις δικές μας.
[/av_textblock]
