Μέχρι σήμερα, μέσα από τη δουλειά μου και τις παρουσιάσεις στα σχολεία, έχω συναντήσει χιλιάδες παιδιά. Καμιά φορά, παρατηρώ τα μουτράκια τους και προσπαθώ να τα φανταστώ στην ενήλικη ζωή τους. Άλλες φορές, κοιτάζω ενήλικες και προσπαθώ να φανταστώ πώς θα ήταν παιδιά.
Το ίδιο έκανα κι όταν πήρα το κείμενο της κ. Σίας Κοσιώνη στα χέρια μου, για να το εικονογραφήσω. Αποφάσισα να μην επικεντρωθώ στη δημοσιογράφο του σήμερα, που θέλησε μέσα από το βιβλίο «Μια άλλη ιστορία» να μιλήσει στα παιδιά για το επάγγελμα της, αλλά να συνδεθώ με το παιδί που υπήρξε κάποτε. Kαι αυτό το παιδί ζωγράφισα, τη μικρή Αναστασία που τότε δεν ήταν σε θέση να εξηγήσει, γιατί χρειαζόταν να καταλάβει η ίδια τι σημαίνει να «βρέχει» γύρω σου ιστορίες κι εσύ να πρέπει να επιλέξεις ποια από όλες αυτές αξίζει να γίνει είδηση.
Αυτό το βιβλίο μου έφερε υπέροχες αναμνήσεις! Όταν ήμουν μικρή ο πατέρας μου εργαζόταν για τη Daily Post, μια καθημερινή αγγλόφωνη εφημερίδα. Θυμάμαι τον εαυτό μου να κοιτάζει μαγεμένη το τέλεξ, από το οποίο έρχονταν οι ειδήσεις από το Reuters. Χάζευα τους συντάκτες που διάβαζαν κι έκοβαν βιαστικοί κομμάτια από την κορδέλα που τυπωνόταν ασταμάτητα, για να προλάβουν την επικαιρότητα. Τις ειδήσεις που θεωρούσαν αδιάφορες τις πετούσαν κάτω. Κι ήταν αυτές που εγώ μάζευα και τις πήγαινα στο μικρό γραφειάκι μου με τη γραφομηχανή (ναι, είχα κι εγώ το γραφειάκι μου στο τυπογραφείο!) για να τις αναδείξω με έναν άλλον τρόπο. Να βρω την αληθινή ιστορία, πίσω από την είδηση και γι’ αυτό όλα μου τα «άρθρα» είχαν μέσα τους τη φράση: «στην πραγματικότητα αυτό που είχε συμβεί ήταν…»
Έγραφα και βλέποντας τις εκτυπωτικές μηχανές ονειρευόμουν πως μια μέρα θα εκτυπώναν και τα δικά μου άρθρα -κάτι που δε συνέβη ποτέ, αν και από τότε τύπωσαν πολλά πολλά δικά μου βιβλία.
Μα δεν είναι το θέμα του βιβλίου ο μόνος λόγος που το αγάπησα. Αγάπησα ότι ένας από τους βασικούς ήρωες αυτής της ιστορίας είναι ένα μικρό γατάκι, που για να κατέβει από ένα δέντρο έπρεπε να μεσολαβήσει η πυροσβεστική. Ακριβώς, δηλαδή, όπως συνέβη και με τον δικό μας γάτο, τον Τζόρα, που ο Μάνος τον βρήκε να κλαίει σπαραξικάρδια στην κορυφή ενός κυπαρισσιού στη Βάρης-Κορωπίου και επιστράτευσε Δήμο, Alma Libre και πυροσβεστική για να τον διασώσει!
Κι επειδή, κάθε παιδικό βιβλίο είναι πολλά περισσότερα από ένα αντικείμενο, είναι γιορτή και ταξίδι, εύχομαι να γίνει αφορμή για να μεταδίδονται μόνο όμορφες, ξεχωριστές, χαρούμενες και αισιόδοξες ειδήσεις!
Μοιράζομαι μαζί σας μερικές φωτογραφίες από την παρουσίαση του βιβλίου στην ΕΣΗΕΑ, αλλά και τη συγκίνηση που ένιωσα όταν άκουσα την ιστορικό και καθηγήτρια Πανεπιστημίου κ. Μαρία Ευθυμίου, να λέει στην ομιλία της:
«Δεν θέλω να παραλείψω να πω το πόσο λάτρεψα την εικονογράφηση. Αυτή η εικονογράφος είναι εικονογράφος παιδιών. Ειναι πολύ μεγάλο προσόν για το βιβλίο η εικονογράφησή του, που είναι πραγματικά δροσερή, ευρηματική και αυθεντική. Αυτή η εικονογράφηση έχει ένα ήθος, ένα ήθος που θέλεις να μεταφέρεις στα παιδιά. Έχει σημασία τι ήθος θέλεις να μεταφέρεις στα παιδιά κι αυτό η εικονογράφηση αυτό το έχει!»
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τη Lebee Publications και είναι υπέροχο!
