Μια γλυκιά έκπληξη μου επιφύλαξε ο Νοέμβριος κι ο Μαγικός Κόσμος του Παιδικού Βιβλίου και ο Γιάννης Διακομανώλης που ετοίμασε ένα μίνι αφιέρωμα στη δουλειά μου και τον ευχαριστώ πολύ!
Έφτιαξε, μάλιστα, ένα βιντεάκι διάρκειας λιγότερης από 1,5 λεπτό που όμως περιέχει αρκετές από τις πιο όμορφες στιγμές της δουλειάς μου, που μπορείτε να δείτε στον παρακάτω σύνδεσμο:
Το κείμενό του μπορείτε να το διαβάσετε εδώ:
https://www.kosvoice.gr/%CE%BF-%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D-%CE%B2%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%B7%CF%83%CE%B7/item/%CE%BF-%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D-%CE%B2%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%AE%CE%BD%CE%B1-%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%B1-%CE%B4%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CE%B6%CE%AC%CE%BA%CE%B7?fbclid=IwAR3F8uFsh9e7OKRlW-JH-WD1XHWk2GaIBrDibySdjxj33JoiUkBFnOyl36o
Σε ανύποπτο χρόνο, 10 χρόνια πριν, η Suzanne Woolcott κυκλοφόρησε τα Gorjuss της. Στο διάστημα αυτό τα κορίτσια χωρίς στόμα, μύτη ή φρύδια αγαπήθηκαν από μικρά και μεγάλα κορίτσια σε 50 χώρες του κόσμου, παρουσιάστηκαν σε αμέτρητες εκθέσεις, έγιναν μόδα, ακόμα και τατουάζ.
Σήμερα, που τα είδα και πάλι μπροστά μου σε ένα βιβλιοπωλείο μού γεννήθηκε αυθόρμητα μια απορία: Πώς και οι απανταχού συνομωσιολόγοι δεν έχουν ισχυριστεί ακόμα πως ο λόγος που σχεδιάστηκαν αυτές οι φιγούρες (10 χρόνια πριν, το τονίζω!) ήταν για να μας προετοιμάσουν στο να συνηθίσουμε τα ανέκφραστα πρόσωπα που συνεπάγεται η χρήση της μάσκας ;
Μετά θυμήθηκα διάφορες σχετικές φράσεις:
«Οι μάσκες μας φιμώνουν», αυτή τη φράση δεν την κατάλαβα ποτέ.
«Οι μάσκες κρύβουν το χαμόγελό μας», κάτι που λέγεται ακόμα και πως πρόσφατα κυκλοφόρησαν μάσκες με τυπωμένα χαμόγελα.
«Οι μάσκες προετοιμάζουν το έδαφος για να γίνουμε Ισλάμ», ισχυρίζεται μια άλλη μερίδα ατόμων που το έχουν ψάξει περισσότερο κι εκεί ο αντίλογος σταματά. Γιατί το έχουν ψάξει καλά. Τόσο που ίσως και να γνωρίζουν προσωπικά εκείνους τους τρεις ανθρώπους που σε κάποιο νοσοκομείο στη Β. Ελλάδα τους έβαλαν να υπογράψουν πως ο θάνατος κάποιου συγγενή τους προήλθε από κορονοϊό με αντάλλαγμα δωρεάν μετακινήσεις κι άλλα προνόμια.
Λόγω εκλαμβανόμενης, από μέρους μου, συνάφειας sadoro με το θέμα του κορονοϊού ακολούθησε μια τρίτη σκέψη. Ήρθε μέσα από την εικόνα δημοσιογράφων και πολιτικών σε κάποιο δελτίο ειδήσεων (ήταν φευγαλέα δεν θυμάμαι το κανάλι). Πάντα μου φαινόταν πως οι περισσότεροι από όσους βγαίνουν στα δελτία ειδήσεων είναι άνθρωποι που απλώς κουνάνε το στόμα τους. Μιλούν μόνο με το στόμα ή το σφίγγουν για να δείξουν τη δυσαρέσκειά τους, το ανοίγουν πολύ για να φωνάξουν και να δείξουν τον εκνευρισμό τους όμως όλο το υπόλοιπο προσώπό τους παραμένει σταθερά ανέκφραστο, πράγμα που δείχνει και το μέγεθος της ανειλικρινούς τους έκφρασης. Μετά φαντάστηκα τα ίδια πρόσωπα με μάσκες, όπου εκεί ο μόνος τρόπος για να εκφράσουν το ο,τιδήποτε θα ήταν η ένταση της φωνής τους. Κατέληξα πως ίσως να γνωρίζουν την αδυναμία τους κι αυτός να είναι ο λόγος που ποτέ κανείς δημοσιογράφος ή καλεσμένος τους δεν φόρεσε μάσκα μπροστά στις κάμερες.
Η επόμενη σκέψη μου ήταν παιδιά που είναι σε μόνιμο lock down σε κάποιο δωμάτιο νοσοκομείου ή στο σπίτι τους, υποχρεωμένα να φορούν μάσκα για να μην επιβαρύνουν κι άλλο την εύθραυστη υγεία τους. Και σε όσους ανθρώπους έρχονται σε επαφή μαζί τους και τη φορούν αμέτρητες ώρες από νοιάξιμο για εκείνα. Γιατί η μάσκα δεν είναι τιμωρία, ούτε μπούργκα, ούτε φίμωση. Είναι νοιάξιμο για εκείνα τα παιδιά που ξέρουν να χαμογελούν με χίλιους άλλους τρόπους κι έχουν μάτια λαμπερά που ακτινοβολούν τη δίψα για ζωή.
Κι επειδή πόσο μακριά μπορεί να πάνε οι σκέψεις σου κρατώντας ένα πορτοφολάκι με σχέδια της Suzanne Woocott σε ένα βιβλιοπωλείο, σταμάτησα τους ελεύθερους συνεισμούς μου εκεί. Με μια τελευταία απορία: εφόσον, εκείνη κατάφερε να επικοινωνήσει συναισθήματα μέσα από σχέδια κοριτσιών που το μόνο που έχουν επάνω στα πρόσωπά τους είναι δυο μαύρες κουκίδες για μάτια, εμείς γιατί δεν μπορούμε;
Δεν έχω ιδέα αν η σύνδεση ανάμεσα σε αυτά τα σχέδια με τις παραπάνω σχέσεις έχουν κάποια πραγματική συνάφεια, όμως θεωρώ πως η χρήση της μάσκας, εκτός από μια πολύ δυσάρεστη εμπειρία, είναι πολυσήμαντη.
Μπορεί να προστατέψει ζωές, να δηλώσει σεβασμό και νοιάξιμο για τους άλλους κι ίσως ίσως να αποτελέσει μια πρόκληση για να καταλάβουμε ποιοι είναι οι «ζωντανοί» ανάμεσά μας. Άραγε, τι κρύβουν οι μάσκες μας;
Τα έργα της Κικής Περιβολάρη κοσμούν ιδιωτικές συλλογές και φιλοξενούνται σε μουσεία και γκαλερί. Το «Μαμά, φτιάξε μου μια μάγισσα!» ήταν ο τίτλος μίας από τις πολλές εκθέσεις της στο Μουσείο Μπενάκη, αλλά και του βιβλίου που φτιάξαμε μαζί και θα κυκλοφορήσει μέσα στον Σεπτέμβριο από τις εκδόσεις Κίτρινο Πατίνι.
Πρόκειται για έργα τέχνης που όταν τα είδα σκέφτηκα πόσο όμορφες ιστορίες θα είχαν να αφηγηθούν. Σε μένα αφηγήθηκαν μια πανέμορφη ιστορία που μίλησε στην καρδιά μου. Το περίεργο, όμως, μαζί τους είναι πως ανάλογα με το ποιος στέκεται απέναντί τους αυτά τα έργα λένε διαφορετικές ιστορίες. Έτσι, το κείμενο που έγραψα μπορεί απλά να αποτελέσει μια αφορμή για να συνομιλήσετε κι εσείς μαζί τους.
Άλλωστε, όπως γράφει και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου:
Ένα χαρτί μοιράζει ιδέες σαν δέντρο που περπατάει.
Ένα ψαλίδι κάνει τα πρώτα του βήματα.
Ένα κοπίδι ορίζει τις γραμμές μιας αλλόκοτης μάγισσας που διώχνει τα σκοτάδια.
Κι όλα μαζί μάς λένε μια ιστορία. Μία μόνο; Αμέτρητες!
Δεν χορεύουμε για να γίνουμε Ισιδώρα Ντάνκαν, δεν τραγουδάμε για να ξεπεράσουμε τον Ανδρέα Μποτσέλι, δεν γράφουμε για να γίνουμε Φίοντορ Ντοστογιέφσκι. Δεν χρειάζεται να είσαι «φτασμένος» συγγραφέας για να γράψεις τις σκέψεις σου σε ένα ημερολόγιο, τα συναισθήματά σου σε μια επιστολή. Μέσα από την τέχνη εκφραζόμαστε, επικοινωνούμε με τον εαυτό μας και τους άλλους.
Αυτή ακριβώς την ανάγκη έρχεται να ικανοποιήσει η σειρά «Με δικά σου λόγια», των εκδόσεων Κίτρινο Πατίνι. Πρόκειται για μια διαδραστική εφαρμογή όπου ο χρήστης «διαβάζει» τις εικόνες και βήμα-βήμα χτίζει την δική του ιστορία.
Στη σειρά περιλαμβάνονται 5 μέχρι στιγμής εικονογραφημένα από εμένα βιβλία βιβλία που αναζητούν τον συγγραφέα τους!
Διαλέξτε τις εικόνες που σας αρέσουν εδώ και γιατί όχι, εκδώστε το δικό σας βιβλίο.
«Ποια ιστορία υπάρχει πίσω από τις εκδόσεις Κίτρινο Πατίνι;»
Αυτή ήταν η πρώτη ερώτηση που έθεσε η συγγραφέας Γωγώ Τσακογιάννη για τη παρουσίαση των εκδόσεων Κίτρινο Πατίνι, που σκόπευε να φιλοξενήσει στο blog της.
Η απάντηση που έδωσε ο Μάνος Κρόκος ήταν πως δεν υπάρχει μόνο μία ιστορία πίσω από τις εκδόσεις μας, αλλά πολλές. Κι όλες, μα όλες, κρύβουν μέσα τους την βαθιά πεποίθηση πως μπορούμε να βοηθήσουμε μικρούς και μεγάλους να γίνουν δημιουργοί του δικού τους φανταστικού τους κόσμου.
Μέχρι σήμερα οι εκδόσεις Κίτρινο Πατίνι φιλοξενούσαν μόνο δικά μας έργα. Πλέον, είμαστε ανοιχτοί σε νέες προτάσεις κι αυτό γιατί το Κίτρινο Πατίνι είναι ένα μαγικό όχημα που χωράει όλους τους φίλους των ποιοτικών εκδόσεων, αλλά και δημιουργούς που θέλουν να γίνουν συνταξιδιώτες μας. Περιμένουμε, λοιπόν, τα κείμενά σας αφού έχουμε μια ολόκληρη ομάδα από συνεργάτες για να τα αξιολογήσουν και να σας βοηθήσουν να τα εκδώσετε.
Περιμένουμε και τα δικά σας κείμενα στο info@kitrinopatini.gr
Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη τη συνέντευξή μας εδώ
To facebook αρνήθηκε τη διαφήμιση αυτής της εφαρμογής https://www.kitrinopatini.gr/dika-sou-logia γιατί «αγγίζει», λέει «κοινωνικά, πολιτικά και εκλογικά θέματα». Μας ζήτησαν να κάνουμε επιβεβαίωση ταυτότητας προκειμένου να έχουμε τη δυνατότητα να τρέχουμε «πολιτικές»(!!!) διαφημίσεις. Υπάρχει και η επιλογή ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ, αλλά δεν έχει νόημα καθώς όπως μας πληροφορούν θα πάρει αρκετό καιρό προκειμένου να εξεταστεί το αίτημά μας.
Ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι οι λέξεις «βιβλίο», «φαντασία», «δημιουργικότητα», «έκφραση», «δικά σου λόγια» και μια εικόνα που δείχνει δυο παιδιά που κρατούν ένα αστέρι καθισμένα πλάι από δέντρο θα μπορούσαν κατά τον αλγόριγμο του facebook να μεταφραστούν σε πολιτική και γι’ αυτό να απορριφθούν.
Χθες, ομολογώ, είχα απογοητευτεί πολύ γιατί όλο το προηγούμενο ΜΕΓΑΛΟ διάστημα είχαμε δουλέψει ΠΑΡΑ πολύ για την ολοκλήρωση αυτής της εφαρμογής που δίνει σε μικρούς και μεγάλους το κίνητρο να πλάσουν τους δικούς τους παραμυθένιους κόσμους και να δημιουργήσουν το δικό τους βιβλίο. Είχα ονειρευτεί τη στιγμή που τα παιδιά θα έπαιρναν τα βιβλία, που θα έγραφαν τα ίδια ή οι γονείς τους για εκείνα. Τη στιγμή που αυτά τα σιωπηλά βιβλία θα αποκτούσαν φωνή. Τη στιγμή που θα χαρίζονταν σε κάποιον αγαπημένο, σύντροφο, παιδί, βαφτιστήρι, ανήψι, φίλο ως δώρο προσωπικό φτιαγμένο μόνο για εκείνους. Ήθελα να μαθευτεί και ευχόμουν οι εικόνες τους τους να αποτελέσουν έμπνευση και πηγή δημιουργίας. Χτες, λοιπόν, ήμουν έξαλλη με αυτό το εμπόδιο που παρουσιάστηκε.
Όμως, μόλις ανάρτησα στον προσωπικό μου λογαριασμό στο fb την είδηση, με σκοπό να μοιραστώ τα νεύρα μου το ομολογώ, δεχτήκαμε μηνύματα και τηλέφωνα από φίλους (προσωπικούς, αλλά και διαδικτυακούς) που μας έδωσαν δύναμη να συνεχίσουμε. Που μας συγκίνησαν πραγματικά, γιατί είναι πολύ σπουδαίο να ανακαλύπτεις ξανά και ξανά τη δύναμη που έχει το «εμείς». Να ανακαλύπτεις πως είμαστε πολλοί αυτοί που μοιραζόμαστε το ίδιο όραμα και την ίδια πίστη στη δύναμη της φαντασίας.
Προσωπικά, υπόσχομαι να κάνω ότι μπορώ για να μάθει γι’ αυτή την εφαρμογή όσο περισσότερος κόσμος γίνεται. Ναι, το Κίτρινο Πατίνι είναι ένας πολύ μικρός εκδοτικός, όμως έχει ψυχή και πάθος και όχι, δεν το βάζουμε κάτω! Γιατί η φαντασία δεν γνωρίζει εμπόδια και μπορεί να ανοίξει δρόμους εκεί που υπάρχουν μονάχα αδιέξοδα. Συνεχίζουμε.
«Αν ο μπαμπάς μου έφτιαχνε ένα σπίτι, θα ήταν μέσα στις μαγικές Παραμυθοκάρτες που παίζουμε με τα Χαμογελάκια».
Η χαρά που πήρα διαβάζοντας τη φράση της ταλαντούχας μικρής μου φίλης δεν περιγράφεται. Κι ακόμα πιο πολύ χάρηκα που είδα τη ζωγραφιά της, με τα καρδουλόδεντρα και τα καρδουλοσύννεφα που μοιάζει να φυτρώνουν πάνω στο ουράνιο τόξο.
Μου την έστειλε μαζί με μια ζωγραφιά ο… Σοφούλης, η μασκότ της σελίδας Χαμογελάκια, που τόσο αγαπάμε και η Μαρία Ποθητού που συντονίζει αυτές τις υπέροχες δράσεις. Ευχαριστώ και τους τρεις τους πάρα πολύ, μου έφτιαξαν τη μέρα!
Στην ανάρτησή της στο fb η Μαρία Ποθητού έγραφε:
Υπάρχουν άνθρωποι που μπαίνουν στη ζωή σου και αφήνουν το στίγμα τους για πάντα… Και οι ίδιοι και το έργο τους… Κι εσύ με τη σειρά σου, κάνεις αυτό το έργο έμπνευση και τροφή για δημιουργία… Και αυτό είναι κάτι που σε κάνει να αγαπάς αυτό τον άνθρωπο ακόμα πιο πολύ… Liana μου, το στίγμα σου είναι εμφανές σε όλους μας, μικρούς και μεγάλους! Και σ’ αγαπάμε όλοι μας! Μικροί και μεγάλοι. Η ζωγραφιά είναι από τη μικρή Ελπίδα “Αν ο μπαμπάς μου μου έφτιαχνε ένα σπίτι, θα ήταν μέσα στις μαγικές παραμυθοκαρτες που παίζουμε με τα χαμογελακια!”
Νιώθω συγκινημένη και ευτυχής που τη γνώρισα. Και, το μαγικό είναι πως αυτό συνέβη μέσα από τα παραμύθια. Γιατί στη φαντασία κρύβονται οι μεγαλύτερες αλήθειες!
Κάθε ιστορία χρειάζεται έναν, τουλάχιστον, ήρωα. Ας υποθέσουμε πως για τη δική σας έχετε επιλέξει αυτός ο ήρωας να είναι ένας ιππότης, μία πειρατίνα, ένα ξωτικό ή μια μάγισσα Αρκεί αυτό; Όχι!
Ο ήρωάς σας για να γίνει ξεχωριστός χρειάζεται ένα όνομα. Χρειάζεται μερικά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Χρειάζεται να ξέρετε, πρώτα εσείς μερικά πράγματα για εκείνον.
- Πώς μιλάει;
- Πώς τον λένε;
- Ποιο είναι το αγαπημένο του χρώμα;
- Τι του δίνει χαρά και τι τον εκνευρίζει περισσότερο απ’ όλα;
- Ποιο είναι το αγαπημένο του φαγητό;
- Το περπάτημά του είναι χοροπηδηχτό, ανάλαφρο ή είναι βαριεστημένο;
- Χαμογελάει συχνά ή είναι μουντζούφλης και σκυθρωπός;
- Του αρέσουν οι βόλτες στην εξοχή ή προτιμά το διάβασμα;
- Ποιο είναι το αγαπημένο του βιβλίο και γιατί;
Αυτές κάποιες ενδεικτικές ερωτήσεις που θα σας βοηθήσουν να χτίσετε την πρόσωπικότητά του -σίγουρα μπορεί να παραλείψετε κάποιες από αυτές και να προσθέσετε τις δικές σας. Αν δεν τον μάθετε εσείς πρώτα καλά, πώς θα τον αγαπήσουμε όλοι εμείς που ανυπομονούμε να τον γνωρίσουμε;
Πάμε να παίξουμε ένα παιχνίδι;
Επιλέξτε έναν από τους ήρωες που απεικονίζονται στην εικόνα (αριστερά από το σετ: Παραμυθοκάρτες-Ιστορίες από την Νησί της Φαντασίας και δεξιά σετ: Παραμυθοκάρτες: Ιστορίες από την Παραμυθοχώρα, www.kitrinopatini.gr) και δημιουργήστε ένα χαρακτήρα, έναν πρωταγωνιστή για μια ιστορία. Θα χαρώ να αφήσετε την περιγραφή σας ως σχόλιο κάτω από αυτή την ανάρτηση και να την μοιραστείτε μαζί μας.
Μόλις ολοκληρώθηκε η εικονογράφησή μου για το βιβλίο της Μαριλένας Καββαδά «Το Χιονανθρωπάκι μας», το οποίο θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Διάπλους. Ε, δεν κρατήθηκα, λοιπόν, και δημοσίευσα μία από τις εικόνες του βιβλίου στο προσωπικό μου προφίλ στο fb. Την άνάρτησή μου συνόδευε η παρακάτω ερώτηση: «Τι μπορεί να λένε τα παιδιά;» Διαβάστε Περισσότερα